Art Therapy for Children in Short-Term Hospitalization - PubMed (nih.gov)
Pediatric hospitalization is known to be associated with adverse developmental and psychosocial outcomes for young patients. Art therapy is a direct means of addressing the emotional world of the hospitalized child. However, the hospital setting sometimes requires adaptations of this practice to a short-term mode. To explore the characteristics of the adjusted short-term art therapy mode, 10 experienced art therapists who work with hospitalized children were interviewed.
Results highlighted the unique aspects of working with children
who enter short-term hospitalization, addressing the unknown but most likely
brief duration of art therapy and the issues involved, such as the need to use
problem-focused strategies, the diffused therapeutic space, interaction with a
multidisciplinary staff, and parent's presence during the therapy session.
Integrating the principles of art therapy with the principles of short-term
therapy, this paper explores a model for carrying out short-term art therapy
with children undergoing short hospitalization.
Η θεραπεία μέσω τέχνης στο πλαίσιο της βραχυχρόνιας παιδιατρικής νοσηλείας
Η παιδιατρική νοσηλεία είναι γνωστό ότι σχετίζεται με δυσμενείς αναπτυξιακές και ψυχοκοινωνικές εκβάσεις για νέους ασθενείς. Η θεραπεία μέσω της τέχνης αποτελεί ένα άμεσο και αποτελεσματικό μέσο, το οποίο απευθύνεται στον συναισθηματικό του νοσηλευόμενου παιδιού. Ωστόσο, μερικές φορές το νοσοκομειακό περιβάλλον απαιτεί προσαρμογές αυτής της πρακτικής σε βραχυπρόθεσμη λειτουργία. Για να διερευνηθούν τα χαρακτηριστικά του προσαρμοσμένου βραχυπρόθεσμου τρόπου θεραπείας μέσω της τέχνης, ερωτήθηκαν δέκα έμπειροι θεραπευτές που εργάζονται με νοσηλευόμενα παιδιά. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν τις μοναδικές πτυχές του να εργάζεται κανείς με παιδιά, τα οποία εισέρχονται σε βραχυχρόνια νοσηλεία. Παράλληλα, δόθηκε έμφαση στην άγνωστη αλλά πιθανότατα σύντομη διάρκεια της θεραπείας μέσω της τέχνης και σε ζητήματα που σχετίζονται με αυτήν, τα οποία κρίνονται τόσο απαραίτητα, όσο για παράδειγμα η ανάγκη χρήσης στρατηγικών εστιασμένων στο πρόβλημα, ο διάχυτος θεραπευτικός χώρος, η αλληλεπίδραση με ένα διεπιστημονικό προσωπικό και η παρουσία του γονέα κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής συνεδρίας. Ενσωματώνοντας τις αρχές της θεραπείας μέσω τέχνης στις αρχές της βραχυπρόθεσμης θεραπείας, η παρούσα μελέτη διερευνά ένα μοντέλο για τη διεξαγωγή βραχυπρόθεσμης θεραπείας μέσω της τέχνης με αποδέκτες τα παιδιά που υποβάλλονται σε νοσηλεία περιορισμένου χρονικού διαστήματος.
Emerging Frameworks in Health and Education: Conceptual Evolution in Pursuit of School-Based Health (researchgate.net)
This paper presents a historical account of the development of key concepts at the intersection of American education and health. Beginning with early advancements from the Association for Supervision and Curriculum Development and the World Health Organization, the authors show the movement from early considerations of the codependency of health and education, as well as educational revisions of more-familiar “social determinants of health” frameworks, culminated more than fifty years later, with the 2014 introduction of “Whole School, Whole Community, Whole Child” (WSCC). At the same time, the authors show that the trajectory of this movement, consisting of efforts to work through differences in how institutions and experts approach health and education, was far from linear, consisting instead of fits and starts. In addition to explaining why WSCC is in many ways a critical revision of social determinants models that serves today as a promising foundation of American school-based health, the authors examine opportunities and challenges that the pivot towards WSCC presents, especially concerning assessment, funding, and collaboration.
Aναδυόμενα πλαίσια στην υγεία και την εκπαίδευση: εννοιολογική εξέλιξη στην επιδίωξη της σχολικά επικεντρωμένης υγείας
Η συγκεκριμένη μελέτη παρουσιάζει μια ιστορική περιγραφή της εννοιολογικής ανάπτυξης στη διασταύρωση της αμερικανικής εκπαίδευσης και υγείας. Ξεκινώντας με τις πρώτες εξελίξεις από την Ένωση για την Εποπτεία και την Ανάπτυξη Προγραμμάτων Σπουδών (Association for Supervision and Curriculum Development), καθώς και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (World Health Organization), οι συγγραφείς δείχνουν την κίνηση από τις πρώτες εκτιμήσεις της συνεξάρτησης της υγείας και της εκπαίδευσης. Ακόμη, επισημαίνουν ότι περισσότερα από πενήντα χρόνια θεωρητικών καινοτομιών στο πλέγμα υγείας και εκπαίδευσης κορυφώθηκαν με την εισαγωγή του "Whole School, Whole Community, Whole Child" (WSCC). Ταυτόχρονα, από την παρούσα έρευνα προκύπτει ότι η τροχιά αυτής της κίνησης δεν ήταν καθόλου γραμμική. Εκτός από την εξήγηση γιατί το WSCC είναι από πολλές απόψεις μια κριτική αναθεώρηση του μοντέλου κοινωνικών καθοριστικών παραγόντων, που χρησιμεύει σήμερα ως ένα πολλά υποσχόμενο θεμέλιο της αμερικανικής υγείας στο σχολείο, οι συγγραφείς εξετάζουν τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις που παρουσιάζει η στροφή προς το WSCC. Διερευνώνται τρεις συγκεκριμένοι τομείς: η αξιολόγηση, η χρηματοδότηση και η συνεργασία.
The use of Photography as a therapeutic tool for secondary students with mental health needs – HOPE (hospitalteachers.eu).
The Special High School with Special Lyceum Classes operates on the grounds of the Child & Adolescent Psychiatric Clinic of General Hospital “Georgios Papanikolaou”, Thessaloniki, Greece. The purpose of the Special High School – in addition to covering the learning gaps of the students and covering their curriculum is also to provide motivation, hope and a sense of competence to its students. This is achieved by involving students in various activities.
One of the activities that
take place in the school settings is an environmental action called: “Click …
protect it”. This action refers to the art of photography and the way in which
the students, through it, can highlight various issues either in the
environment of their school, or around the surrounding area where the hospital
is located and they believe that is necessary to be protected.
At the beginning of the year, after the project is announced, students are informed about how the project will work during the school year. They also participate in deciding the topic they will deal with and at the same time are informed that the ultimate goal is to participate in the final activities of the project which include the school’s participation in the annual photo exhibition.
The project is carried out on an individual level with a camera and is adapted to the particularities of each student’s condition. The camera can act as a motivator, as a teaching tool and as a means of expression and creativity. The students learn how to operate an analog and digital camera, use zoom in and zoom out, take framed photos, operate the tripod, use the flash, change film in the analog camera – in a sense the use of photography as a self-awareness medium.
Creating photos, viewing
them or sharing photos are different ways of expressing yourself, because often
words cannot express feelings and thoughts in the way that using a photo or
photos can.
Our experience shows that
photography in people with mental health needs seems to enhance their sense of
pride, self-esteem and self-confidence. Through quality art education in
general and more specifically photography, individual creativity is encouraged,
but also very importantly, students are given the opportunity to tell their own
stories. 
Through photography it can be possible to record and engage with the problems of a group or community, to critically discuss those problems, to create collective knowledge and to take action to solve those problems.
The school must ensure the same educational opportunities for all students so that they can fully develop all their abilities. The learning process should be enjoyable but also a challenge for the students. Photography as a learning medium can provide all of these.
Η χρήση της φωτογραφίας ως θεραπευτικού μέσου για μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με ανάγκες ψυχικής υγείας
Η ψυχική υγεία των ατόμων περιλαμβάνει τη γνωστική, τη συμπεριφορική και τη συναισθηματική κατάστασή τους και κατ’ επέκταση μπορεί να επηρεάσει την καθημερινή τους ζωή, τις προσωπικές σχέσεις και την φυσική τους υγεία. Εκτός από την ιατρική φροντίδα που λαμβάνουν, οι έφηβοι που αντιμετωπίζουν θέματα ψυχικής υγείας συχνά χρειάζονται να νοσηλευτούν σε μια ψυχιατρική κλινική. Η μη διακοπή της εκπαίδευσης του νοσηλευόμενου παιδιού ή εφήβου είναι ζωτικής σημασίας, καθώς με τον τρόπο αυτόν είναι πιθανό να επιτευχθεί η συνέχιση του σχολείου ακόμα και μετά το πέρας της ανάρρωσής του. Η παρούσα μελέτη προβάλλει τον σκοπό του Ειδικού Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις που λειτουργεί στην Ψυχιατρική Κλινική Παιδιών και Εφήβων του Γενικού Νοσοκομείου «Γεώργιος Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη. Εκτός από την κάλυψη των μαθησιακών κενών των μαθητών και την κάλυψη της διδακτέας ύλης, στόχος του Σχολείου είναι να παρέχει στους μαθητές κίνητρα και ελπίδα μέσω ποικίλων δραστηριοτήτων. Το συγκεκριμένο άρθρο επικεντρώνεται στη συμμετοχή των μαθητών στο περιβαλλοντικό πρόγραμμα «Κλικ…προστάτευσέ το!», το οποίο σχετίζεται με την τέχνη της φωτογραφίας και με τον τρόπο που οι μαθητές μέσω αυτής μπορούν να επισημάνουν διάφορα στοιχεία του χώρου που τους περιβάλλει, τα οποία θεωρούν ότι πρέπει να προστατευτούν. Στα πλαίσια του προγράμματος, το οποίο προσαρμόζεται στις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε μαθητή, διδάσκεται ο τρόπος χειρισμού της κάμερας και οι διάφορες λειτουργίες της. Η δράση ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή του σχολείου στην ετήσια έκθεση φωτογραφίας, ενώ όσον αφορά στους μαθητές, πέρα από τις γνώσεις που αποκομίζουν, ενισχύονται τα θετικά συναισθήματα, όπως η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση.
